Onze bijdrage beoogt twee doelen. Het eerste doel is het eenzijdig stellen van een diagnose door de hulpverlener zo vaak dat kan vervangen door een gedeelde zoektocht naar de beste benoeming van wat er aan de hand is. We sluiten aan bij Van Tilburg (geciteerd in Beekman en Schoevers, 2014): ‘Het stellen van de diagnose berust op psychiatrische kennis en kunde, maar het met de patiënt bespreken daarvan is een moment van dialoog en onderhandeling over hoe men gezamenlijk het probleem wil definiëren en behandelen’. We gaan misschien nog een stap verder: in het contact tussen hulpverlener en cliënt is de diagnose de (bij voorkeur gedeelde) benoeming van de toestand van de cliënt door behandelaars, verpleegkundigen, begeleiders en natuurlijk door de cliënt zelf. De toestand kan worden omschreven als gevolg van een functiestoornis of ziektebeeld in de klassieke zin, maar ook als een communicatieprobleem. In dat geval kiezen de betrokkenen voor een benoeming van de toestand van de cliënt als relationeel en contextgericht.

Lees verder op pagina 3 van het oktobernummer van Participatie en Herstel. Nog geen abonnee? Klik dan hier.