Slechts 19% van de 160.000 mensen met EPA in Nederland heeft een betaalde baan terwijl veel meer een baan willen (Couwenbergh & Van Weeghel, 2014; Overweg & Michon, 2011). Werken heeft naast financiële ook veel behandelinhoudelijke voordelen en leidt tot meer verbonden voelen met de samenleving (Drake, Bond & Becker, 2012).

Maar hoe help je mensen met EPA aan een betaalde baan? Buitenlands onderzoek toont aan dat wanneer reïntegratieprofessionals, zoals jobcoaches en trajectbegeleiders, zelf contact leggen met werkgevers dit banen oplevert voor mensen met EPA (Carlson, Smith & Rapp, 2008; Leff et al., 2005; Taylor & Bond, 2014). Enerzijds benaderen reïntegratieprofessionals hiervoor werkgevers met wie zij nog geen contact hebben, ook wel koude strategieën genoemd (Carlson et al., 2008; Swanson & Becker, 2013). Anderzijds hanteren reïntegratieprofessionals netwerkstrategieën, waarbij zij via bekenden contact leggen met werkgevers (Glover & Frounfelker, 2011; Gowdy, Carlson & Rapp, 2003; Swanson & Becker, 2011; Whitley, Kostick & Bush, 2010).

Onze zoektocht in Ovid Medliner, PsycInfo en Google Scholar levert geen relevante Nederlandse publicaties op. Om zo goed mogelijk aan te sluiten bij de Nederlandse situatie, gekenmerkt door een relatief sterke arbeidsrechtelijke positie van de werknemer gecombineerd met een uitgebreid stelsel van sociale zekerheid, deden wij een oriënterend onderzoek onder Nederlandse reïntegratieprofessionals. Onze onderzoeksvraag was: wat zijn volgens succesvolle Nederlandse reïntegratieprofessionals de meest effectieve strategieën om voor mensen met EPA contact te leggen met potentiële werkgevers?