Dankwoord Natuurlijk wil ik iets zeggen na alle mooie woorden. Allereerst: mijn werk, mijn gedrevenheid, is dat wel een verdienste van mij? Feitelijk is het dankwoord, cynisch genoeg, voor de daders in mijn leven. Mijn werk komt voort uit woede. Woede over wat mij aan ellende is overkomen, over de non-erkenning in de psychiatrie en de positie die je vervolgens krijgt toegeschoven in de samenleving. Ik ben niet meer één en al razernij… je raakt met de jaren toch wat kwijt van die energie en ik ontmoette de juiste mensen om mij daarbij te helpen. Dank je wel daarvoor, Martin Roeten, eeuwig dank voor je volharding.

Maar toch, die woede-energie heeft ook veel moois tot stand gebracht. Nou ja, soms komt de woede er nog wel eens ongepolijst uit… Dat gezegd hebbende zou ik de prijs graag met twee categorieën personen willen delen. Met de groep mensen met wie ik de woede en de pijn deel en de groep mensen die de woede bij tijd en wijle over zich heen krijgt. Volgens mij heb ik daarmee iedereen ook wel genoemd.

Nu dan over naar mijn lezing van vandaag.

Meer lezen? Lees verder in Participatie en Herstel nummer 3 (september, 2015). Nog geen abonnee? Neem nu een abonnement.