In de afgelopen honderd jaar is het aantal psychiaters in Nederland vrijwel zonder onderbreking gegroeid. Telde ons land in 1900 een zeventigtal gestichts- en sanatoriumartsen en een bescheiden aantal vrijgevestigde zenuwartsen, een eeuw later waren er in totaal een kleine 2000 psychiaters werkzaam, verspreid over ziekenhuizen, GGZ-instellingen en privé-praktijken. In de eerste decennia van de 20ste eeuw kwamen er jaarlijks zo’n vier à vijf psychiaters bij, in de jaren dertig verdubbelde dit aantal, en na de bevrijding in 1945 verdubbelde het al snel opnieuw, om gestaag te groeien tot een toename van ruim negentig nieuwe psychiaters per jaar aan het eind van de jaren negentig. Er kwamen dus inmiddels jaarlijks twintig maal zoveel psychiaters bij als in het begin van de eeuw.

Psychiatrie is kennelijk een bijzonder vak, dat echter niet alleen op haar beoefenaren een bijzondere fascinatie uitoefent. Ook degenen die psychiatrische hulp zoeken, lijken zich soms in weerwil van hun misère niet aan die fascinatie te kunnen onttrekken, alhoewel dat wellicht specifiek is voor de cliënten van de psychotherapie in de jaren ’60 en ’70. Daarnaast is er een bredere kring van belangstellenden en onderzoekers die gefascineerd worden door wat zich in dit vak en in de beroepsuitoefening ervan afspeelt. De psychiatrie wordt om vele redenen een boeiend vak gevonden, vaak veel meer dan de meeste andere medische specialismen.

Lees verder op deze pagina