In de jaren die volgden hield de buurt het contact met de kliniek af; wat daar binnen die muren gebeurde had geen sexy imago. De kliniek richtte haar blik zelf ook naar binnen, zoals dat toen wel meer gebeurde in de psychiatrie. Maar de tijd laat zich niet dwingen: de wijk werd meer een gewone Amsterdamse wijk, met zijn eigen portie probleemgezinnen, hulpbehoevende ouderen en ander normaal menselijk leed. De kliniek begon haar blik, onder invloed van maatschappelijke tendensen, meer naar buiten te richten.

En toen vroeg de gemeente of de kliniek een Wijkservicepunt zou willen huisvesten. Na een grondige verbouwing is nu, in die voormalige yuppenwijk, in die eerst zo ontoegankelijke kliniek, dé ontmoetingsplek voor de buurt tot stand gekomen: Wijkservicepunt Sporenburg.

Na de succesvolle opening, nu een half jaar geleden, waar het zo hoopgevend druk was met buurtbewoners, cliënten uit de kliniek, buurtorganisaties, politici, ja zelfs de pers, is de rust weergekeerd en het stof neergedaald. 

Het werd eigenlijk een beetje té rustig. En er lag iets té veel stof. 

Tekst: Nynke van Zwol

Meer lezen? Lees verder in Participatie en Herstel nummer 4 (december, 2015). Nog geen abonnee? Neem nu een abonnement.