Het artikel van Marius Nuy, dat als een gedenksteen ter nagedachtenis aan de auteur in dit nummer is opgenomen, gaat over de kern van alle rehabilitatiebenaderingen, namelijk een presente aanwezigheid van de hulpverlener. Present zijn houdt onder andere in dat men moeite doet om de leefwereld van de ander te leren kennen en de eigen perspectieven die de ander vanuit zijn leefwereld hanteert, serieus te nemen. Rehabilitatie is volgens Nuy op veel plaatsen eigenlijk ten onder gegaan doordat het werd opgenomen in bestaande zorgpraktijken. Het groeien van ‘er zijn met’ naar ‘er zijn voor’ de ander gaat dan verloren in het proces van methodische, resultaatgerichte werkwijzen en interventies.

Onvermijdelijk roept dit de vraag op wat rehabilitatie eigenlijk is of zou moeten zijn. Is alleen een presente houding genoeg om van rehabilitatie te spreken? Wij denken van niet. Maar wat is er dan méér nodig? Die vraag is het eigenlijke onderwerp van een gedachtewisseling over de recente lotgevallen van het begrip rehabilitatie en de rehabilitatie zelf. De redactie van het Tijdschrift voor Rehabilitatie heeft namelijk aan een aantal smaakmakers op dit gebied per brief gevraagd naar hun mening over een aantal nieuwe trends zoals de verhouding tussen rehabilitatie en herstel, de betekenis van rehabilitatie als beweging en als methodiek, de wenselijkheid van het handhaven van het begrip om een bepaald type werk aan te duiden, of juist de overbodigheid hiervan.
Onze brief drukken we integraal af. Daarna publiceren we de antwoorden die we hebben gekregen.

We nodigen de lezers van het Tijdschrift met klem uit ook hun reacties aan ons op te sturen. Uw reacties mogen gaan over onze brief of over de in dit nummer gepubliceerde bijdragen aan de discussie. We willen ze in het volgende nummer publiceren, samen met een beschouwend artikel over wat de discussie heeft opgeleverd.