Hoe gewenst en vanzelfsprekend het ook lijkt, het invoeren van herstelondersteunende zorg verloopt in de praktijk erg moeizaam. Van ggz-hulpverleners mag verwacht worden dat zij herstelprocessen van mensen met psychische aandoeningen ondersteunen. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar is vaak niet de dagelijkse praktijk. Het lijkt wel of hulpverleners met de beste bedoelingen vaak andere prioriteiten stellen en de mening van de cliënt over zijn eigen participatiedoelen niet de hoogste prioriteit geven. Het juni nummer gaat in op deze zgn. herstelondermijnende reflexen: hoe zien die eruit en wat is ertegen te doen?

Lees meer hierover in het juninummer van TvR. Nog geen abonnee? Klik hier!