Alles draait om de relatie. Goede zorg is relationele zorg. Zowel studies naar de presentiebenadering als naar herstelfactoren laten dit zien. Toch staat vaak methodisch werken en professionele afstand op de voorgrond, waardoor dikwijls eerder afstand en een gebrek aan vertrouwen ontstaan dan een echt contact. Hoe kunnen we dit omdraaien?

Het nieuwe nummer van het tijdschrift Participatie en Herstel is een themanummer.

Somberheid, stress, angsten, irritatie in opvoeding of relaties, verslavingen, lijden onder gedrag, gedachten en emoties. We hebben er allemaal mee te maken. Voor de één zijn het schaduwplekjes in een prima bestaan, bij anderen overheerst het negatieve en is er leed.

Wat drijft mensen ertoe om zichzelf bewust te beschadigen? Zijn deze cliënten intrigerend, moeilijk, zielig, uitdagend, manipulatief, roepen ze afschuw op, angst of medelijden?

Wat betekent het als aanbieders van langdurige zorg verantwoordelijk worden voor alle zorg aan hun cliënten?

Er zijn 10.000 dak- en thuisloze jongeren. Veel van hen zijn afkomstig uit de jeugdzorg, jeugd ggz of zorg voor mensen met een verstandelijke beperking.

Stynke Castelein is hoogleraar herstelbevordering bij ernstige psychische aandoeningen aan de RUG en hoofd onderzoek bij GGZ instelling Lentis.

Steeds meer professionals komen in aanraking met verwarde en sociaal kwetsbare mensen die goede hulp nodig hebben. Maar dat is vaak nog niet zo eenvoudig.

Perfectionisme ontstaat zodra het streven naar perfectie uit de hand loopt. Dat is het geval wanneer degene die streeft naar het allerbeste zichzelf irreële eisen stelt. Het brengt burn-out, depressieve en angstige gevoelens, én gedachten over suïcide dichterbij.

Als je als cliënt binnenkomt bij de ggz, kan een warme ontvangst enorm helpen. Het belang van menselijkheid en een fijn sociaal contact in de ggz is bovendien vaak aangetoond: een goede werkrelatie tussen therapeut en cliënt draagt positief bij aan de uitkomsten van de behandeling, vooral als er overeenstemming bereikt wordt over de doelen.

De auteurs maken een tussenbalans op van de transities als gevolg van de Wmo 2015 en de doorgezette ambulantisering van de ggz-hulpverlening met het oog op mensen met ernstige psychische aandoeningen. Hoe is de stand van zaken in beide domeinen met name voor deze groep, en hoe vergaat het ambulante FACT-teams in de veranderde context?

De auteur die in de crisiszorg als ervaringsdeskundige werkt, pleit in deze bijdrage voor het toevoegen van een extra spanningsveld in de ‘kritische beroepssituaties ervaringsdeskundigen’ die worden benoemd in het Beroepscompetentieprofiel Ervaringsdeskundigheid (BCP-E, 2013).

Veel gemeenten en organisaties experimenteren met de inzet van ervaringsdeskundigen. In 2018 startte in Amsterdam de pilot WerkPlaats Ervaringskennis, een leerplatform voor een groep zogenoemde bijstands-‘klanten’.

Dit artikel beschrijft de ontwikkeling van de methode Vangnetwerken, ontwikkeld in Rotterdam, met het doel om sociaal isolement te doorbreken door in te zetten op groepsgewijze steun. Het gaat ook in op een participatief onderzoek naar deze methode. Het lijkt een hoopvolle en veelbelovende interventie voor mensen die in sociaal isolement leven.

Zullen we samen praten over onze zorgen en ons verdriet, jij kunt me begrijpen, veroordeelt me niet. In de grote wereld, daar voel ik me soms klein, omdat ik vaak bemerk dat zieke mensen er niet mogen zijn. Een deelnemer aan de herstelwerkplaats Samen sterker worden schreef het gedicht waaruit het geciteerde fragment komt.