Woede over kansongelijkheid 
Ook in de inleiding benoemen de auteurs dat ze kwaad zijn; kwaad over het aantal mensen dat, in rijke landen zoals België en Nederland, in armoede leeft. Ze maken gebruik van de metafoor van de stoelendans: steeds wordt een stoel weg gehaald en mag iemand niet meer meedoen. Zo zien ze dat het ook in de maatschappij gaat: ‘Steeds meer burgers mogen niet meer meespelen’.

Kansen zijn slechts weggelegd voor een beperkte groep, de mensen die eerder in hun leven al kansen hebben gekregen. Zij mogen mee blijven doen in de kansendans, de rest staat aan de zijlijn. Ook verderop in het boek komt het activisme terug. De auteurs uiten kritiek op het wij-zij denken, de angst en onrust die onder andere vanuit de politiek worden gecreëerd, de schuld die bij mensen in armoede zelf wordt neergelegd. Ze roepen iedereen op om niet alleen de symptomen aan te pakken, maar te beginnen bij de oorzaken: de systeemfouten die de armoede veroorzaken en in stand houden. Ik voel me als lezer aangesproken en ervaar het als een belangrijke oproep tot actie!
Tegelijkertijd ben ik blij dat ze nog een stap verder gaan. De auteurs bieden ook heldere verklaringen voor waar het nu misgaat, gebaseerd op onderzoek, en concrete handvatten tot verbetering.

Lees gratis verder via deze pagina. Nog geen abonnee? Klik dan hier.