Dit werd onderzocht door dertig herstel- en ervaringsverhalen uit de ‘Verhalenbank Psychiatrie’ (UMC Utrecht) binnen verschillende diagnostische groepen te analyseren op de elementen van het CHIME-raamwerk. De conclusie is dat persoonlijk herstel inderdaad een transdiagnostisch concept is.

Achtergrond: persoonlijk herstel precies beschrijven
Mensen die zorg krijgen in de ggz geven aan dat sociale steun, persoonlijk welzijn, zorg die kijkt naar de hele persoon en niet alleen naar de klachten, en het vinden van een zinvolle dagbesteding, belangrijk zijn voor hun herstel (Jose et al., 2015; Leamy et al., 2011). Het opbouwen van goede relaties en je verbonden voelen met anderen helpt bij alle vormen van herstel: klinisch, maatschappelijk en persoonlijk herstel (De Ruysscher et al., 2017). Toch blijft het lastig om ondersteuning voor persoonlijk herstel een vaste plek te geven in de dagelijkse zorg in de ggz. Een herstelgerichte aanpak kijkt naar iemands sterke kanten in plaats van naar problemen. Dit helpt mensen om hun doelen te bereiken en vermindert het gevoel van schaamte over hun aandoening (Anthony, 1993; Slade, 2009). Het idee van ‘empowerment’ moedigt mensen aan om zelf keuzes te maken en controle te krijgen over hun leven en behandeling (Davidson & Strauss, 1992; Deegan, 1988). In de afgelopen tien tot vijftien jaar hebben wetenschappers verder onderzocht wat persoonlijk herstel precies inhoudt. Zij beschrijven dit als een proces waarin iemand weer positief naar zichzelf leert te kijken, met steun van familie en de maatschappij. Herstel kan op verschillende manieren worden benaderd, bijvoorbeeld vanuit de persoon zelf, de familie, de samenleving of vanuit de aandoening (Dell et al., 2021; Jose et al., 2015).

Lees de complete editie via deze pagina. Nog geen abonnee? Klik dan hier.