Mijn beeld van de ggz uit de jaren 60 is gevormd door fi lms in mijn jeugd, door colleges over de geschiedenis van de psychiatrie en bezoeken aan musea zoals het Dol- en Pesthuys in Haarlem. Als kind was ik vooral onder de indruk van het verlies van autonomie en respect dat mensen overkwam. Je werd opgesloten als anderen vonden dat dat nodig was. Buurtbewoners mochten op zondag voor een kwartje naar de gekken komen kijken. Ik probeerde me voor te stellen hoe het moest zijn als anderen bepaalden dat je gek was. Tegelijk realiseerde ik me wel de context van toen: handelen met de nog beperkte kennis en zonder moderne medicijnen, in een rauwe tijd van voor- en naoorlogse armoede.

Lees het artikel verder via deze pagina of op pagina 2 van het eerste nummer van 2020 van Participatie en Herstel. Nog geen abonnee? Klik dan hier.